De achtergrondprojectie van teksten en afbeeldingen van de schilder Picasso is een zeer boeiende overlapping van vlakken. Zo wordt een merkwaardige focus gelegd op zijn tumultueuze relatie met vrouwen, zo moeilijk op persoonlijk vlak en zo explosief in zijn artistieke werk. Ook worden er schilderijen getoond van de kunstenaar Erik Renssen, wiens werken voortkomen uit de Picasso-wereld die hij opnieuw creëert en reconstrueert. Hij eindigt met verschillende stukken gemaakt door kunstmatige intelligentie. Deze artificiële intelligentie is momenteel in staat afbeeldingen te produceren die decoratief, geforceerd en enigszins levenloos lijken. Dit is kenmerkend voor een technologie die nog leert en evolueert en die uiteindelijk zal vereisen dat de grenzen van de menselijke creativiteit opnieuw worden gedefinieerd.

Door het eigen protocol van een aantal fundamentele concertconventies te doorbreken, creëert het Dianto Reed Quintet een onrustige spanning. De uitvoering verandert zo in een soort choreografie die voortdurend de positionering van de artiesten, op het podium en daarnaast, herschikt. Dit met de bedoeling een nieuwe ruimtelijkheid te creëren of, met andere woorden, de luisterperspectieven te verruimen.

Het programma begint met Stravinski's zeer kort werk 'Pour Picasso'. Op het einde van het programma wordt dit werk hernomen in de herbewerking 'Lied, fuga en groove op een melodie van Stravinsky', voor dit project als opdracht gegeven aan Julian Schneemann (1992), een toetsenist en componist die openstaat voor diverse esthetiek en met wortels in klassieke muziek, jazz, pop en Afrikaanse muziek. Zijn meest relevante project, 'Caravan', verbindt werelden van oost naar west en doorkruist heterogene repertoires.

Het concert bevat ook drie selecties bewerkt door Max Knigge en Arjan Linker. Een selectie uit Stravinsky's suite 'Pulcinella', Satie's' Parade' en een andere selectie uit de twee suites van 'The Three-Cornered Hat' van Manuel de Falla. Deze drie componisten werkten samen met Picasso en werden ook door hem geportretteerd.

De interpretatie van deze stukken door het Dianto Reed Quintet is werkelijk opmerkelijk: precies, muzikaal rigoureus en zo goed uitgevoerd in de gebaren dat het geheel de indruk wekt van een masker, een strak punt, dat echter uiteindelijk doorbroken wordt door de warmte van de uitvoering.

In Santander werd het spektakel op een heel bijzondere manier verrijkt door de omstandigheden van het auditorium van het Centro Botín, ontworpen door Renzo Piano. De wand achter het podium is een enorm glazen raam, waardoor het publiek de baai en de maritieme bedrijvigheid kan observeren terwijl het naar het concert luistert (en ziet en leest): een merkwaardige dislocatie tussen de schijnbare rust van het landschap en de actieve betrokkenheid van de toeschouwers.